Witajcie!

Piątego października, jak wszyscy wiemy, mieliśmy Europejskie Dni Ptaków, czyli w skrócie EDP. Miałam wielką ochotę wybrać się na jakąś zorganizowaną wycieczkę, jednak okazało się, że nic z tego nie wyjdzie i na obserwacje pójdę sama. Uznałam, że to w żadnym wypadku powód do zmartwień i w głowie ułożyłam trasę wycieczki.

Jako pierwsze postanowiłam, jak zwykle zresztą, wybrać się nad stawy. Pogoda była piękna, świeciło słońce, wiał lekki wiatr, a w powietrzu dało się odczuć (wreszcie!) złotą, polską jesień. A że atmosfera sprzyjała, to na obserwacje wybrałam się rowerem. Miła przejażdżka jeszcze nikomu na złe nie wyszła :)

Po drodze chwilę obserwowałam awanturujące się wróble oraz przypatrujące się temu dwa mazurki. Później przystanęłam, aby przypatrzeć się bogatkom i modraszkom żerującym wśród drzew. Ku mojemu zadowoleniu zauważyłam też kilka raniuszków i sikorę ubogą. Wielką chmarą minęły mnie również szpaki.

Kiedy wreszcie dotarłam na miejsce, moją uwagę od razu przykuły uwagę dwa piękne łabędzie nieme startujące do lotu. Po krótkich oględzinach stwierdziłam, że nie ma zbyt dużo osób, najwyżej kilku wielbicieli "moczenia kija". Wybrałam sobie odpowiednie miejsce i zaczęłam się rozglądać.

Na największym stawie wypatrzyłam stadko krzyżówek, kilka czernic oraz pływającą w pewnym oddaleniu parę nurogęsi. Na nieco mniejszym i bardziej zarośniętym zbiorniku pływało kilka tegorocznych łysek. Kiedy już je sobie pooglądałam, przeniosłam się nad rzekę, która płynie tuż obok. Zauważyłam tam czaplę siwą, która poderwała się do lotu z donośnym wrzaskiem. Na małej, piaszczysto- kamienistej wysepce przeciągała się mewa białogłowa. Trochę się w nią wpatrywałam, bo chciałam prawidłowo oznaczyć gatunek, a to w praktyce wcale nie takie łatwe. :) Miałam już odjeżdżać, kiedy nad powierzchnią wody przemknął wodny klejnocik- zimorodek. Widziałam go już kilka razy, ale wciąż się nim zachwycam. I chyba nie przestanę. :)

Okazało się, że od mojego wyjazdu minęła zaledwie godzina, więc postanowiłam, że mały spacer po lesie dobrze mi zrobi.

Jesienny las jest naprawdę wyjątkowy. Przede wszystkim mieni się pięknymi kolorami jesieni, a to wszystko dzięki usychającym liściom drzew liściastych. Poza tym pięknie w nim pachnie, o wiele ładniej niż w innych porach roku. Jest też już trochę jaśniej, bo część liści już opadła, więc nie ma takiego mroku jak w lecie. Ptaki również szykują się do nadchodzącej zimy i stają się aktywniejsze.

Tak więc podczas spaceru udało mi się zaobserwować sójki zbierające zapasy, samicę jastrzębia dokonującą pielęgnacji piór ( sama nie wiem, jak udało mi się jej nie spłoszyć), trzy gatunki dzięciołów (dużego, zielonego oraz dzięciołka) oraz parę grzywaczy. Poza tym nieustannie towarzyszył mi jazgot kosów i tykanie rudzików, którym widocznie moja obecność w ich królestwie niezbyt się podobała... Gdzieś tam, wysoko, w koronach drzew słychać było jednego z ostatnich pierwiosnków.

Upłynęło już sporo czasu, więc postanowiłam ulżyć kosom i rudzikom i pojechałam do domu. :) Bardzo przyjemnie spędziłam sobotnie popołudnie i jestem bardzo zadowolona z obserwacji. wnioskuję z niej, że jesień w świecie przyrody zaczęła się na dobre. :)

Pozdrawiam,

Gabriela :)