Kos,
ptak kiedyś związany z lasami liściastymi, dziś świetnie się czuje w zieleni miejskiej. Kosy leśne nadal pozostają dość płochliwe i wierne są swoim zwyczajom wędrownym – na zimę odlatują w cieplejsze rejony Europy. Te które „zdobyły” miasto, dobrze sobie w nim radzą nawet zimą. Rezygnują więc z odlotów na południe, korzystając z tego, że zimę łatwiej im tu przetrwać niż ich leśnym pobratymcom. To o tej części kosów, jako o pozostających coraz częściej na zimę, piszemy w dziale „Wędrówki ptaków”. Podobnie zachowują się też szpaki osiadłe w miastach. |
|
Kos, dorosły samiec - fot. Ken Kinsella |
Szpaki natomiast przeciwnie – samiec i samica nie różnią się między sobą wyglądem, ale za to zmieniają szatę jesienią i wiosną. Szpak jest ciut mniejszy od kosa, co zauważa dopiero oko bardziej wprawnego obserwatora. Ma też krótszy ogon niż kos. Wiosną, w szacie godowej, szpak jest lśniąco czarny, mieni się w słońcu kolorami zieleni i foletu. Dziób dłuższy i ostrzejszy niż u kosa ma także w kolorze żółtym. Jesienią i zimą natomiast jego pióra nie lśnią już taki tęczowym blaskiem, a na upierzeniu widoczne są białe kropki. Dziób staje się wtedy ciemniejszy. | |
Szpak w szacie godowej - fot. Paweł Wacławik |
W innych miejscach kos i szpak zakładają gniazda. Szpak jest dziuplakiem, to znaczy zamieszkuje dziuple lub skrzynki lęgowe dla ptaków. Kos natomiast wciska swoje gniazdo, uwite w kształcie koszyka z traw i liści, między rozgałęzienia drzew i krzewów. Nie korzysta z wywieszonych budek lęgowych. |
|
Szpak wykorzystuje budki lęgowe - fot. Paweł Wacławik |
I jeszcze jedna różnica. Szpak lubi towarzystwo swoich pobratymców. Od sierpnia szpaki gromadzą się na nocleg w wielkie stada, które poruszają się zwartą i zwrotną chmarą, niczym szybka chmura dymu. Kos lubi poruszać się w pojedynkę. |
|
Chmara szpacza - fot. Paweł Wacławik |